اما این همکاری قرار است به چه قیمتی تمام شود. راه آهن اعلام کرده بود اگر ثبت سفارش برای واردات واگن های باری باز شود تنها 600 واگن باری وارد خواهد شد اما شنیده ها حکایت از آن دارد که این تعداد به بیش از 2 هزار و 500واگن رسیده و قرار است این عدد به 4 هزار واگن باری هم برسد.
2هزار واگن باری که اکنون در حال ثبت سفارش است مربوط به یک شرکت روسیه ای تبار است که به اسم سرمایه گذاری خارجی وارد این حوزه شده اما تنها هدفی که دنبال می‌کند واردات واگن از کشورش است. زمانیکه وزارت صنعت می خواست جلوی این واردات را بگیرد متهم شد که به آینده اقتصاد ملی توجه نکرده و تنها به تولیدکنندگان نگاه ویژه‌ای دارد؛ اما گزیده‌ای از صحبت‌های مدیران راه آهن هم نشان می دهد که ایران در تولید واگن باری مشکلی ندارد.
در حقیقت قبل از آنکه ثبت سفارش توسط وزارت صنعت ،معدن و تجارت باز شود سفارش های قابل توجهی به روسیه داده شده است. شرکت‌های بهره بردار از واگن های باری بدون توجه به قانون حمایت از تولید داخل با سازندگان روسی به تفاهم رسیدند و راه آهن نیز به جای آنکه از تولیدات داخل حمایت کند مشوقی برای شرکت های بهره بردار شد.
حال که این قرارداد خرید، لطمه سنگینی به تولیدکنندگان واگن های باری کشور می زند، سوال اینجاست آیا وزیر صنعت کوتاه آمده و با واردات مخالفتی ندارد؟
جالب اینکه چندی پیش بابک احمدی معاون ناوگان مدیر عامل راه آهن در مصاحبه‌ای گفته بود: در واگن‌های باری مدیریت تولید دست ما است .چرا تولیدکنندگان، واگن باری تولید نمی کنند؟واگن باری به اعتقاد من آهنگری است.احتیاج به دانش و تکنولوژی بالای ندارد.30سال پیش تولید می کردیم و اکنون هم تولید می کنیم.در حال حاضر 11 هزار تقاضا وجود دارد.چرا این میزان تقاضا عملیاتی نمی شود؟ برای اینکه داخلی سازی واگن در کشور انجام شود باید سفارش لازم صورت گیرد.در غیر اینصورت محصول نهایی داخلی خیلی گرانتر از واردات آن برای کارفرما تمام خواهد شد.
وقتی چنین نگاهی وجود دارد چرا راه آهن کاتالیزور واردات واگن باری می شود.واگن هایی که به اعتقاد فعالان این صنف تنها آهنگری است.
شهرام رضوی رئیس گروه صنایع ریلی وزارت صنعت هم در این باره اظهار داشته بود که واردات داستان شیرینی دارد که طی چند سال اخیر خیلی ها دنبال آن رفتند. صنعت ریلی مانند سایر صنایع با پدیده ای بنام دامپینگ (فروش کالا در یک بازار خارجی با قیمتی کمتر از هزینه نهائی تولید آن کالا در کشور عرضه کننده، به منظور کسب مزیت در رقابت با دیگر عرضه کنندگان همان کالا) روبرو است.بازار ایران ،بازار تشنه ای است لذا دامپینگ در این بخش به راحتی صورت می گیرد. وقتی چنین اتفاقی در یک صنعت رخ می دهد صنایع مرتبط با آن زمین می خورند و سال های بعد برای آنکه بتوان نیاز داخلی را تامین کرد باید دستمان را به روی آن کشور دراز کنیم.
محمدی کارشناس حوزه ریلی هم چندی پیش اظهار داشت:در واگن های باری داخلی سازی آن بین 85 تا 90درصد است و مدیریت آن دست تولیدکنندگان داخلی است. صحبت‌ها خیلی خوب است،اما برای تولیدکنندگان واقعیت و اجرا مهم است.لذا این صنعت زمانی رشد می کند که به آن سفارش داده شود نه آنکه سایر کشورها در اولویت خرید قرار گیرند.
